Burnumda Tütüyor

Yine bir haftasonu ve dışardayız. Yapılanlar aynı; yemek, internet, bazen alışveriş ve geri dön. Bir süre sonra insanın dışarı çıkası bile gelmiyor.
İzin almamayı düşünüyorum, bunu eşimle paylaştım fakat şimdi de kızım burnumda tütüyor. Neden böyle oldu bilemiyorum? 97 günümüz kalmış fazla birşey değil fakat eh işte ne yapalım? Şu an olduğum yerde rahatım, askerlik yapmıyorum zaten fakat bazen yüzyıllardır burdaymışım gibi geliyor, bu da buranın verdiği bir psikoloji sanırım.
Biliyorum, gün gelecek bu yazdıklarıma, yaşadıklarıma güleceğim, tatlı bir anı olarak kalacak maziden. Lakin bazen insan kendini tutamıyor. Bu arada daha önce sanırım yazmıştım: burda insanın yüreği daha bir ince oluyor, daha duygusal olunuyor. Geçen gün koğuşa çıktım, üzerimi değiştireceğim, şarkı söylüyorum neşeyle, birden aklıma kızımın resmine bakmak geldi. Hem şarkı söylüyor hem de bakıyordum, o anda birden sesim titremeye başladı ve gözyaşlarıma hakim olamadım. Buna çok hayret ettim, nasıl olabiliyor, neşeyle şarkı söylerken birden ağlamak? Burda böyle oluyormuş demek ki.
Zaman herşeyin ilacı, bazen zaman makinesini icad etsem de birden 3 ay geçse diyorum, sonra da kendimi realizme-gerçeğe davet ediyorum.