Geçen haftasonu çarşıya çıkmamıştım, şimdi bunu yerine getiriyorum. Zaman hızla geçiyor, terhis tarihine 43 gün var. Askerde yaptığım en iyi şey satranç bilgimi ilerletmek oldu. Günler rahat ve hızlı bir şekilde akıyor hayatımızdan. 30 yaşına gelmişiz, bir de iş arıyoruz, şuraya bak.
Bu kadar karamsar değilim ama bazen peşimi de bırakmıyor. Gelecekte ne olacağını bilmemenin insana verdiği çaresizlik duygusunun bir ürünü bu.
Bilgisayara bakmaktan gözlerim ağrımaya başladı. Bazı sevdiğimiz arkadaşları gönderdik, bugün de birini gönderdik. Gidenlere üzülüyoruz ama aslında sıranın bize geldiğinin bir habercisi bu. Eve gidip sevdiklerimle özlem gidermeyi ve bir süre dinlenmeyi düşünüyorum.
İnsan yorgun ve argınken yazamıyormuş, ben de yazıya son veriyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder