El Açmak Zordur

Geçen gün kapı çalındı, açtım, iki genç kız: bir arkadaşımızın tüp bebek tedavisi için para topluyoruz, yardımcı olur musunuz?!! Elinde birkaç kağıt. Şaşırdım tabii, hiç sorgulamadan eline birşeyler tutuşturdum. Eve gelen bu tarz kişiler arasında bu konu ilkti. Acaba gerçekten böyle bir ihtiyaç var mıydı, yoksa bir numara mı? Şüphesiz numara da olsa bu, onun günahı. Kanaatimce böyle el açanları boş çevirmemek lazım. Sokaklarda hergün görüp aşina olduğumuz tipler hariç. Bazı dini hikayelerde yer alır, bazen seni denemek için kapıya Hızır (a.s.) bile gelirmiş. İnşallah bu kızlar dedikleri gibi bir niyet için para topluyordur.
Birkaç ay önce cuma namazı çıkışı caminin kapısında bir genç kız gördüm, 13-14 yaşlarında, zaten bu tip manzaralar normal sayılır. "Kardeşim hasta, Allah rızası için yardım edin" dedi. Elinde yine bir kağıt. Dayanamadım, aramızda şöyle bir konuşma geçti:
- Kardeşinin neyi var?
- Bel fıtığı.
- Kardeşin kaç yaşında?
- 10.
- 10 mu?!!! 10 yaşındaki çocukta belfıtığı olur mu?
- Bilmem abi, ailem öyle söyledi.

Tabii, para vermeden ayrıldım ordan. Ailesi de tam laz yani. Bari başka bir hastalık uydur da millet inansın. Ama eminim, zaten kimse sormaz diye düşünmüştür.
Sonuç niyetine, yardıma muhtaç olan insanlara yardım etmek elbette insanlık görevi. Fakat şöyle birşey de var: gerçekten ihtiyacı olan insan utancından isteyemez ki. Belki çok zorda kalırsa ancak başkasına el açar.
Allah kimseyi başkasına muhtaç etmesin, hele hele namerde, amin.